Szkicownik: Wiązanie prawo Snella

This page is a translated version of the page Sketcher ConstrainSnellsLaw and the translation is 100% complete.

Other languages:

Deutsch • ‎English • ‎español • ‎français • ‎italiano • ‎polski • ‎русский

Szkicownik: Wiązanie kąta poprzedni:

następny: Szkicownik: Wiązanie wyrównanie wewnętrzne

Środowisko pracy Szkicownik

Lokalizacja w menu
Szkicownik: Wiązanie prawo Snella
Szkicownik → Wiązania Szkicownika → Wiązanie refrakcji (prawo Snell'a)
Środowisko pracy
Szkicownik
Domyślny skrót
brak
Wprowadzono w wersji
0.15
Zobacz także
brak informacji
Contents 1 Opis 2 Użycie 3 Uwagi 4 Tworzenie skryptów

Opis

Powoduje związanie dwóch linii do przestrzegania prawa załamania światła, które przenika przez powierzchnię, gdzie spotykają się dwa materiały o różnych współczynnikach załamania. Zobacz Prawo Snell'a na Wikipedii, aby uzyskać więcej informacji.

Prawo Snell'a

Użycie

Sekwencja kliknięć jest oznaczona żółtymi strzałkami z numerami. n1, n2 to tylko etykiety, wskazujące gdzie znajdują się wskaźniki załamania.

Będziesz potrzebował dwóch linii, które mają podążać za promieniem światła, oraz krzywej, która będzie działać jako powierzchnia kontaktowa. Linie te powinny znajdować się po różnych stronach tej powierzchni.
Wybierz punkt końcowy jednej linii, punkt końcowy drugiej linii i krawędź powierzchni kontaktowej. Powierzchnia kontaktu może być linią, okręgiem/łukiem, elipsą/łukiem elipsy. Zwróć uwagę na kolejność, w jakiej wybrałeś punkty końcowe.
Wywołaj wiązanie. Pojawi się okno dialogowe z zapytaniem o stosunek indeksów załamania n2/n1. n2 odpowiada środkowi, w którym znajduje się druga wybrana linia punktu końcowego, n1 jest dla pierwszej linii.
Punkty końcowe będą zbieżne (jeśli trzeba), zostaną związane z powierzchnią kontaktu (jeśli trzeba), a prawo Snell'a zostanie związane.

Zauważ, że kilka wiązań pomocniczych zostanie dodanych automatycznie (punkt na obiekcie, zbieżność). Mogą one zostać usunięte, jeśli powodują nadmiarowość lub dodane ręcznie, jeśli nie zostały dodane automatycznie. Dla faktycznego wiązania prawa Snell'a punkty końcowe linii muszą być zbieżne i leżeć na powierzchni kontaktu, w przeciwnym razie zachowanie jest niezdefiniowane.

Za pomocą przyboru Linia łamana, możliwe jest przyspieszenie rysowania promieni świetlnych. W tym przypadku można wybrać dwa przypadkowe punkty końcowe przez użycie pola wyboru.

Uwagi

Rzeczywiste wiązanie prawna Snell'a narzuca równanie prawa jawnego n1*sin(theta1) = n2*sin(theta2). Wymaga, aby końce linii były zbieżne i umieszczone bezpośrednio na powierzchni styku różnych wiązań. Niezbędne wiązania pomocnicze są dodawane automatycznie w oparciu o bieżące współrzędne elementów.
Procedura Pythona nie dodaje wiązań pomocniczych. Muszą one być dodane ręcznie przez skrypt (zobacz przykład w sekcji Tworzenie skryptów).
Te wiązania pomocnicze mogą być tymczasowo usunięte, a punkty końcowe przeciągnięte, co może być użyteczne w przypadku, gdy chcemy skonstruować odbity promień lub promienie dwójłomne.
W przeciwieństwie do rzeczywistości, współczynniki załamania są powiązane z promieniami światła, ale nie zgodnie z krawędzią granicy. Jest to użyteczne w celu emulowania dwupłaszczyzn, konstruowania ścieżek o różnych długościach fal spowodowanych załamaniem i łatwego konstruowania kąta początku całkowitego wewnętrznego odbicia.
Oba promienie mogą znajdować się po tej samej stronie powierzchni styku, spełniając równanie wiązania. Jest to fizyczny nonsens, chyba że stosunek n2/n1 wynosi 1,0, w którym to przypadku ograniczenie emuluje odbicie.
Łuki okręgu i elipsy są również akceptowane jako promienie (fizyczny nonsens).

Tworzenie skryptów

Wiązanie może być utworzone przez makropolecenie i z konsoli Pyton za pomocą następującej funkcji:

Sketch.addConstraint(Sketcher.Constraint('SnellsLaw',line1,pointpos1,line2,pointpos2,interface,n2byn1))

gdzie:

Sketch jest obiektem typu szkic
line1 oraz pointpos1 są dwiema liczbami całkowitymi określającymi punkt końcowy linii w środku o współczynniku załamania światła wynoszącym n1. line1 jest indeksem linii w szkicu (wartość zwracana przez Sketch.addGeometry), a pointpos1 powinno wynosić 1 dla punktu początkowego i 2 dla punktu końcowego,
line2 oraz pointpos2 to indeksy określające punkt końcowy drugiej linii (w środku „n2”),
n2byn1 jest liczbą zmiennoprzecinkową równą stosunkowi współczynników załamania światła n2/n1.

Przykład:

import Sketcher
import Part
import FreeCAD

StartPoint = 1
EndPoint = 2
MiddlePoint = 3

f = App.activeDocument().addObject("Sketcher::SketchObject","Sketch")

# add geometry to the sketch
icir = f.addGeometry(Part.Circle(App.Vector(-547.612366,227.479736,0),App.Vector(0,0,1),68.161979))
iline1 = f.addGeometry(Part.LineSegment(App.Vector(-667.331726,244.127090,0),App.Vector(-604.284241,269.275238,0)))
iline2 = f.addGeometry(Part.LineSegment(App.Vector(-604.284241,269.275238,0),App.Vector(-490.940491,256.878265,0)))
# add constraints
# helper constraints:
f.addConstraint(Sketcher.Constraint('Coincident',iline1,EndPoint,iline2,StartPoint)) 
f.addConstraint(Sketcher.Constraint('PointOnObject',iline1,EndPoint,icir)) 
# the Snell's law:
f.addConstraint(Sketcher.Constraint('SnellsLaw',iline1,EndPoint,iline2,StartPoint,icir,1.47))

App.ActiveDocument.recompute()